Belangrijkste in het leven is muziek. Gelukkig werd ook dit jaar weer de nodige kwaliteit opgeleverd. Tussen de bedrijven (lees: Balkan-landen) door heb ik de beste albums van dit jaar op een rij kunnen zetten. De volgorde is willekeurig. Aangezien ik een uitstekende smaak heb is het natuurlijk belangrijk dit overzicht serieus te nemen.
Het duurde even voordat ik dit album door had; toegankelijk is dit album namelijk niet. Reden voor de hoge notatie is dan natuurlijk ook om enigszins elitair te kunnen doen. Maar het is een prachtig album dat soms neigt naar (modern) klassiek met tegendraadse ritmes, dan weer meer lijkt op Radiohead, dan weer Dead Can Dance… En het verschijnt in dit overzicht ondanks strafpunten voor het ontbreken van gitaren!
Nick Cave bewees dit jaar dat je ook als je oud bent geweldige albums kunt opleveren. Helaas niet live kunnen meemaken, maar het album zelf is al erg sterk, al ervaar je het album dan wellicht als een slap aftreksel. Tijdloos klinkt het (en ja, misschien maakt dat dit album minder essentieel)… al zal men over enkele jaren wel afvragen hoe die Higgs Boson nu een onderwerp voor een lied heeft kunnen worden.
Minder dansbare nummers dan op de vorige albums. Iets minder dan de helft lokt echter nog steeds beweging uit. Misschien is het album zelfs wel een beetje melodramatisch, maar het is dan ook crisis. Sterke nummers die samen een goed en mooi geheel vormen.
Toen ik dit album noemde bij andere muziekliefhebbers kreeg ik herhaaldelijk vraagtekens. De band heeft misschien wel eens wat meer experiment en meer afwisseling in onderwerpen (nu alleen gebroken relaties) gekend, maar het zijn toch stuk voor stuk erg mooie liedjes van … Laten we het er maar bij houden dat een vinyl editie kort na het verschijnen al grijs gedraaid zou zijn. De tijd van relatieblues is weliswaar alweer ver achter me, maar dat maakt het album voor mij niet minder sterk.
Runner ups zijn Atoms for Peace (zij-project van Thom Yorke, gelukkig niet geheel solo) met “amok”, Foxygen met “We are the 21st century ambassadors of peace & magic” (stuk voor stuk beatlesque liedjes waar je gewoon blij van kunt worden), Moddi met “Set the house on fire” (eigenlijk Moddi zoals we ’m kennen, maar wederom erg goed), Torre Florim & Roos Rebergen met “De tweeds speeldoos” (nog een bewijs dat ik niet alleen naar depressieve en melancholische muziek luister), Wire met “Change Become Us” (aangezien we met bewijzen smijten: een bewijs dat ook ouderen goede muziek kunnen maken) en Yasmine Hamdan met “Ya Nass” (Arabische sensualiteit, ook geen onaardig tegengeluid) en vanwege de ietwat dichtgesmeerde productie nipt in dit overzicht Volcano Choir met “Repave” (en ja, de zanger is Bon Iver)
Toch waren er dit jaar ook teleurstellingen. Hiertoe behoren de nieuwste CD’s van de grotere namen: Babyshambles, Arctic Monkeys en vanwege alle hype vooral Arcade Fire. Ze gaan van mijn zonder-nadenken-aanschaffen-lijstje.
Al met al wederom geen slecht jaar voor de muziek en voor volgend jaar is er dan ook niets minder te verwachten. Goed uiteinde!
Ps. Ontbreken in dit lijstje albums uit december, ik heb geen kans gehad om die releases te beluisteren. Ps 2. Ontbreken in dit overzicht andere albums, laat het me weten, geen pitch nodig, ik ben één en al oor! Ps 3. Bij thuiskomst zal ik deze post verrijken met links en fragmenten. Vooralsnog was het halen van de deadline belangrijker ;)
Vond je dit leuk, volg me op Mastodon, voeg die RSS, euh ATOM feed toe aan je feedreader, of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief.
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .