Over vrouwen en muziek Worden het er meer?

Als ik door mijn CD collectie ga, een relikwie aan het worden, dan zie ik amper CD’s waarin een vrouw zingt. Drie procent is misschien aan te merken als door vrouwen gemaakt. En dan tel ik ruim: Velvet Underground met Nico en Massive Attack tel ik ook mee. Maar als ik kijk naar m’n “mijn muziek”-mapje onder Spotify is het aandeel “vrouwenmuziek” vervijfvoudigd (15%). Ik ik naar de afgelopen drie maanden kijk op last FM is vier van de vijftien (27%(!)) meest gedraaide artiesten vrouwelijk. Ik hou blijkbaar van vrouwen (klopt :) ). Maar meer? Watskebeurd?

Het risico met een exercitie als deze, aangezien deze sowieso al gebaseerd is op sekse-onderscheidt, is dat het dan wellicht al snel gaat om de sexyness van het andere geslacht. Misschien speelt het mee, maar ik luister toch vooral met m’n oren (niet dat een mooie stem niet zeer verleidelijk kan zijn ;) (denkt: Yasmine Hamdan)). Ik ga m’n favorieten van de laatste tijd maar even kort bespreken, en laat het oordeel over aan u.

Tja, misschien, zo heb ik wel eens gedacht, is muziek wel een beetje een mannending. Ik denk bijvoorbeeld aan PJ Harvey, die stoer rockt sinds de jaren ’90 (wat op zich ook wel weer een aantrekkingskracht heeft :) ). Maar een behoorlijk stoere vrouw als MIA geeft stoerheid als eigenschap wel weer een compleet andere betekenis. En dan zijn er zoveel vrouwen die goede muziek maken.

Old time favourite Björk (afbeelding door Bruce McAdam, onder CC BY-SA 2.0 licentie)

Ik hou zeker wel van een beetje experiment. En ook dat doen ze. En zo luister ik de laatste tijd naar het modern klassiekerige Julia Holter, het wat Zuid-Amerikaanse Juana Molina, tweede generatie freak folkers met Noord-Amerikaanse country invloeden van Coco Rosie, als ook naar het über dansbare wereldomvattende tUnE-yArDs. En old time favourite (en jeugdliefde) Björk mag natuurlijk niet onvermeld blijven.

Tja, vrouwen. Bestaat er eigenlijk verleidelijke mannenmuziek? Of zit je dan met Riki Martini en dat soort? Een vrouw zoals de artieste die FKA Twigs, daar heeft deze man toch wel een zwak voor hoor. Of dus de eerder genoemde Yasmine Hamdan.

Je kunt natuurlijk ook ‘gewoon’ in bed liggen (of in het gras) of bankhangen en gewoon lekker wegdromen… daar leent de muziek van Beach House en in zekere mate ook Sharon van Etten zich goed voor, om je vervolgens langzaam halfslaperig terug te begeven naar het feestje met Warpaint….

Heeft het zin om zo door te gaan? Angel Olsen, Scandinaviers Lykke Li en Highasakite, of Poliça maken toch ook goede muziek?

Veel recente vrouwen. Natuurlijk, ze waren er eerder ook wel, die goede vrouwelijke popmusici: Kate Bush, Joni Mitchell, Sinéad O’Connor, Janis Joplin (ik sla vast veel over :o) en het eeuwige twijfelgeval authentiek-of-niet Madonna, maar ik luisterde en luister nog weinig naar hen.

Ik vroeg me dus af of dit nu de langverwachte emancipatie van mijn kant is, of dat vrouwen in de muziek de afgelopen jaren (eindelijk) meer geaccepteerd zijn geraakt als serieuze artiesten? Vrouwen kun de man flink onzeker maken :) Help!