Het gemak van waarheid

Even goed en rustig lezen, Louise O. Fresco over films als An Inconvenient Truth en de nieuwe Food, Inc. (trivia: beiden hebben (o.a.) dezelfde uitvoerende producent):

(...) als je een geweten hebt, dan mag je niet de nodige nuance aanbrengen en zeggen dat modernisering en technologie niet per definitie fout zijn en juist ook veel goeds gebracht hebben. Dan zwijg je, om niet de verdenking op je te laden dat je geen hart hebt. Zo is een nieuwe tirannie ontstaan, die van de onweersproken kritische klasse. En dat is de meest ongemakkelijke waarheid.

Samengevat gaat haar betoog over het marginaliseren van de foutjes door kritische media die in films zitten als An Inconvenient Truth. Ongeacht van de belangrijkste boodschap, klimaatverandering is gaande, kun je je afvragen waarom er 'foutjes' gemaakt moeten worden. Om dat verhaal net iets schokkender aan te kunnen zetten? Het is teleurstellend dat mensen die claimen de waarheid te spreken, zelf toch ook lichtzinnig lijken te doen over waarheid. Nee, wetenschap is niet zwart of wit. Er is nuance. En nee, dat kun je in een populistisch stuk niet allemaal uitwerken. Maar zorg er dan in ieder geval voor dat iedere bewering in ieder geval gebaseerd is op betrouwbare literatuur (van enige autoriteit). En dan keur ik een  dramatische wijze van vertellen echt niet af. Fouten maken is menselijk, maar met het budget, de hoeveelheid mensen die aan films als An Inconvenient Truth meewerken, en de (waarschijnlijk voorziene) media impact, mag je daar best kritisch over zijn. Het is vooral pijnlijk omdat fouten zwakke plekken zijn in het verhaal, die opening bieden voor koppige ontkenners, die ondanks kritiek, de mensen achterlaten in een halfslachtige staat van onzekerheid (hetgeen waarschijnlijk exact het idee is).