Tijdens de verkiezingen in Iran, en vooral toen de protesten luider werden naar aanleiding van vermeende misstanden, kleurden vele gebruikers van het Twitter platform hun avatar, het kleine plaatje naast hun naam, groen. De kleur van de Iraanse oppositie. Er was zelfs een site die het groen worden vergemakkelijkte. Vrijheid vind ik een groot goed. En de beperkingen die de buitenlandse nieuwsgading werden opgelegd was voor mij voldoende aanleiding om te vermoeden dat er iets mis was. Dus deed ik het ook. De poging tot revolutie was veel in het nieuws. Maar langzaam staakte het ook weer. Of de mensen in Iran hadden geen zin of fut meer, of alle communicatie kanalen waren dusdanig verstoord dat het organiseren van demonstraties te lastig werd, of de heersende macht had voldoende leiders opgepakt... hoe dan ook... het werd weer stiller rondom de Iraanse revolutie (ik had deze post in concept reeds af voor het laatste 'gekaapte' protest dat oorspronkelijk tegen Israel zou moeten zijn, maar ook nadien is het tegengeluid alweer verstomd en gaat het weer over de gebruikelijk controversiële geluiden van de leiders). En zo (?) kleurden de gebruikers in Twitter ook weer minder groen. Maar waarom?
De situatie in Iran is eigenlijk onveranderd gebleven. Ahmadinejad is nog steeds de president. Enzoveel beter is het er ook niet geworden. Toch voelt het voor mij raar om te 'ontgroenen'. Want is dat niet gelijk aan 'in de steek laten'? Niet dat er echt wat door mij is geïnvesteerd in de relatie Maarten-Iran, maar de vraag rijst: waarom zou ik terug gaan naar een neutralere avater? Vergelijkingen met fysieke uitingen van sympathisering zijn moeilijk te vergelijken. Kleren worden vies. Wanneer ik een pro-groene revolutie t-shirt had gehad, was deze vanzelfsprekend een keer uitgewassen. Maar mijn twitter avatar wordt niet vies. Digitaal verouderd niet.
Is er een excuus om niet langer 'groen' te zijn. Ja. Er zijn ook andere problemen, die ik ook uit zou kunnen dragen. Maar het enige waar ik nu op zou komen is om gewoon weer terug te gaan naar mijn neutrale icoon. De rest doet het? Maar dat is geen geldig argument. Het speelt niet meer, dus niemand geeft er om?
Maak ik mij nu te druk? Stel, je komt uiteindelijk toch vrij uit de gevangenis in Iran, hebt toch toegang tot internet, en ziet dat daar alles weer 'normaal' is. Eerst stond voor jou gevoel de hele wereld achter je, maar nu is iedereen weer bezig met de orde van de dag. Zoals die soldaten die Vietnam gingen bevrijden van de communisten, en bij terugkomst hun eigen land aantreft in pro-vrede, anti-oorlog. Dat is toch raar. En jegens die persoon toch naar. Vooral wanneer je niet daadwerkelijk van standpunt bent veranderd?!
Toch. Het leven gaat door. Ik verander dan ook niet van standpunt. Met het veranderen van mijn avatar verander ik gewoon van avatar. Zo boeiend is het nou ook weer niet. Tijd vervaagt. En eigenlijk is dit ook egoïstisch/-strelend geneuzel van heb ik jou daar: de individuele keuze om groen te kleuren stelde eigenlijk ook niets voor. Niets. Het was de massa die telde. En nu die er niet meer is, past het in het rijtje: wanneer hou je op met klappen voor een concert? (en is het erg wanneer ik stop met klappen, ook al was het erg goed?) Maar klappen kost toch weer moeite. Wanneer schakel je over van voustoyeren naar tutoyeren. Laten we met ons allen gewoon blijven proberen ons best doen om het juiste te blijven doen. Ok?
Vond je dit leuk, volg me op Mastodon, voeg die RSS, euh ATOM feed toe aan je feedreader, of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief.
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .