Afgelopen woensdag zette ik een afbeelding online. Hierin wordt gevisualiseerd waar ik op die dag mijn broodkruimels achterliet. ‘Gek’ genoeg werden die niet alleen achtergelaten op de plekkenen waar ik bewust naar toe was gegaan: er waren ook broodkruimelmagneten. Ik kwam ook toch eventjes op bepaalde centrale plekken. Nu mag misschien bekend zijn dat ik niet zo’n fan ben van ongebreidelde centralisatie, maar wat er nu centraal wordt geregistreerd is toch eigenlijk wel een beetje erg veel en euh … eng, niet?
Natuurlijk wisten we het allemaal wel, maar een visualisatie helpt om het inzichtelijk te maken. Dé grote trekpleisters tijdens mijn online omzwervingen: Google, Google, Twi…
Het idee van een interactief verhaal met wisselend verloop
spreekt mij aan, maar ik weet dat het een contradictie is. Een verhaal
kan eigenlijk maar op één manier juist verteld worden. Een interactief
verhaal is vanuit deze optiek niet veel anders dan interactief een boek
selecteren in een boekenwinkel onder begeleiding van een verkoper (m/v).
Hoe modern is dat?Wel kan een verhaal interactiviteit
ondersteunen. Een verhaal waarbij je door kunt vragen; Een film waarbij
je op de zonnebril van een acteur kunt drukken en direct kan bestellen;
Een krant waarbij je nieuws naar achtergrond, naar opinie schakelt; Een
boek waarbij je de recepten van alles dat gegeten wordt kunt nalezen.
Verhalen hebben een kracht om mensen te verleiden, maar is om te
verleiden een verhaal nodig? En is de beste manier om iets te laten
verleiden iets dat interactief is verhalend te maken?
Ik begon weer na te denken over deze kwestie na het bijwonen van een kennissessi...
Tijdens de verkiezingen in Iran, en vooral toen de protesten luider
werden naar aanleiding van vermeende misstanden, kleurden vele
gebruikers van het Twitter platform hun avatar, het kleine plaatje naast
hun naam, groen. De kleur van de Iraanse oppositie. Er was zelfs een site die het groen worden vergemakkelijkte.
Vrijheid vind ik een groot goed. En de beperkingen die de buitenlandse
nieuwsgading werden opgelegd was voor mij voldoende aanleiding om te
vermoeden dat er iets mis was. Dus deed ik het ook. De poging tot
revolutie was veel in het nieuws. Maar langzaam staakte het ook weer. Of
de mensen in Iran hadden geen zin of fut meer, of alle communicatie
kanalen waren dusdanig verstoord dat het organiseren van demonstraties
te lastig werd, of de heersende macht had voldoende leiders opgepakt…
hoe dan ook… het werd weer stiller rondom de Iraanse revolutie (ik had
deze post in concept reeds af voor het laatste 'gekaapte' protest dat
oorspronkelijk tegen …