Broodkruimelmagneten

Afgelopen woensdag zette ik een afbeelding online. Hierin wordt gevisualiseerd waar ik op die dag mijn broodkruimels achterliet. ‘Gek’ genoeg werden die niet alleen achtergelaten op de plekkenen waar ik bewust naar toe was gegaan: er waren ook broodkruimelmagneten. Ik kwam ook toch eventjes op bepaalde centrale plekken. Nu mag misschien bekend zijn dat ik niet zo’n fan ben van ongebreidelde centralisatie, maar wat er nu centraal wordt geregistreerd is toch eigenlijk wel een beetje erg veel en euh … eng, niet?

Natuurlijk wisten we het allemaal wel, maar een visualisatie helpt om het inzichtelijk te maken. Dé grote trekpleisters tijdens mijn online omzwervingen: Google, Google, Twi…

Verleiden met verhalen

Het idee van een interactief verhaal met wisselend verloop spreekt mij aan, maar ik weet dat het een contradictie is. Een verhaal kan eigenlijk maar op één manier juist verteld worden. Een interactief verhaal is vanuit deze optiek niet veel anders dan interactief een boek selecteren in een boekenwinkel onder begeleiding van een verkoper (m/v). Hoe modern is dat?Wel kan een verhaal interactiviteit ondersteunen. Een verhaal waarbij je door kunt vragen; Een film waarbij je op de zonnebril van een acteur kunt drukken en direct kan bestellen; Een krant waarbij je nieuws naar achtergrond, naar opinie schakelt; Een boek waarbij je de recepten van alles dat gegeten wordt kunt nalezen. Verhalen hebben een kracht om mensen te verleiden, maar is om te verleiden een verhaal nodig? En is de beste manier om iets te laten verleiden iets dat interactief is verhalend te maken?

    Ik begon weer na te denken over deze  kwestie na het bijwonen van een  kennissessi...

Over avatars en iran

Tijdens de verkiezingen in Iran, en vooral toen de protesten luider werden naar aanleiding van vermeende misstanden, kleurden vele gebruikers van het Twitter platform hun avatar, het kleine plaatje naast hun naam, groen. De kleur van de Iraanse oppositie. Er was zelfs een site die het groen worden vergemakkelijkte. Vrijheid vind ik een groot goed. En de beperkingen die de buitenlandse nieuwsgading werden opgelegd was voor mij voldoende aanleiding om te vermoeden dat er iets mis was. Dus deed ik het ook. De poging tot revolutie was veel in het nieuws. Maar langzaam staakte het ook weer. Of de mensen in Iran hadden geen zin of fut meer, of alle communicatie kanalen waren dusdanig verstoord dat het organiseren van demonstraties te lastig werd, of de heersende macht had voldoende leiders opgepakt… hoe dan ook… het werd weer stiller rondom de Iraanse revolutie (ik had deze post in concept reeds af voor het laatste 'gekaapte' protest dat oorspronkelijk tegen …