Zocht naar iets anders, maar kwam dit stukje tegen in een oude (digitale) map. Het mapje had als naam 2002, waarschijnlijk het jaartal waarin het geschreven was, ben het eigenlijk nog steeds met m'n 12 jaar jongere zelf eens:
> Niet zo lang geleden liep ik samen met mijn moeder door de stad. Al lopende werden wij aangesproken door een stel enquêteurs. Ik weigerde direct, in de hoop zo snel mogelijk weer m'n eigen gang te kunnen gaan. M'n moeder stond echter de vrouw vriendelijk te woord en liet al haar persoonlijke informatie los.
> Enquêteurs, mensen die alles van je willen weten, alsof ze zelf niets weten! Wie ben je, waar kom je verdaan, wat verdien je, postcode, hobbies, leeftijd? Op welke partij stemt u? Ik zeg EL PEE EF… u? A, B of C?
> Statistieken worden gebaseerd op dit soort vragen. Wie beantwoord ze echter nog? M'n moeder…Zucht. In de tijd dat mijn moeder bezig was met vriendelijk de vragen van de enquêteur te beantwoorden stapelden bij mij de ergernisse…
“Indien u vragen heeft, reageer dan niet op deze e-mail, maar …”
Bedrijven die e-mails versturen met noreply@{bedrijfsnaam} zeggen eigenlijk het volgende: we willen eigenlijk niet bereikbaar zijn, praat niet tegen ons: We willen niet luisteren naar klanten.
Hetzelfde geldt ook voor bedrijven die bellen zonder dat ze hun nummer willen laten zien in het scherm. Of geen afzender op de enveloppe zetten als ze nog fysiek hun brieven laten afleveren. Probeer ons niet te bereiken, dat vinden we niet handig. 
Wanneer houdt die verveldende noreply@-gewoonte nou op? Er zit geen technische reden achter, sterker nog: doordat veel ‘vervelende’ e-mails van ‘no-reply’ adressen komen wordt het al snel als spam aangemerkt.
Dus wilt u als bedrijf communiceren met de klant, denk dan nog eens na over wat ‘noreply’-betekend.
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .