WebComponents with XSLT

I’m a sucker for standards. Especially those more theoretical standards: peak theoretical standards era for the web is the era that promised the semantic web; early 2000’s.

Some history

In that time, the first version of this site was built using an XML-based index file, XML files that provided meta data on certain topics and XHTML files that featured the content. With PHP-code to tie requests and responses together, the site was mainly powered by several (big) XSL-Transforms that rendered the pages (it (c|sh)ould’ve been a static site).

Fast forward to today. While WebAssembly is gaining traction, these days the focus is on JavaScript for components. Popularised by frameworks such as React, new elements are defined in JavaScript that can be used in the DOM (the latter is not what React uses btw). The (promoted as) ‘standard’ way to make custom elements is using WebComponents. Yet this effort is driven primarily by Google.

And I’m still closing my ``’s and write `…

Niet af.

Iets waar ik zelf het meeste moeite mee heb is het afmaken. Het concept bedenken, meebouwen aan de uitvoering: geen probleem. Maar als het enigszins werkt en dat laatste kleine ‘beetje’ moet nog gedaan moet worden om het af te krijgen, dan wil er bij mij een knop om die mij laat afhaken. Bijna af en ik ga denken aan andere dingen die ik dan interessanter vind.

En toch. Wat is iets waard wanneer het ‘bijna’ af is? Hoeveel beter is dat als een idee zonder uitvoering? Een fiets met een ketting die niet lekker loopt is een fiets waar je niet op wilt fietsen. Maar het is wel een fiets. Een waardeloze fiets.

Natuurlijk leer je veel tijdens het proces van het maken. Maar als demonstratie van het idee is een halve uitvoering misschien wel het ergste dat een idee kan overkomen. Een mogelijk goed idee met een slechte demonstratie wordt misschien wel een slecht idee[1].

Ik moet er echt tegen vechten, en moet mijzelf ook terecht wijzen. Wat is een verhaal waard als je zinnen niet goed…