Onkruid bestaat niet

Gisteren stond in de NRC (Lex Veldhoen, p. 12-13) een necrologie van Louis Le Roy. Ik heb wel eens een documentaire over hem gezien. Zijn motto: “Onkruid bestaat niet.” Na zijn kunstopleiding tekenen is hij zich gaan verdiepen in bio- en ecologie. Kunsthistoricus Huub Mous beschrijft hem in het artikel als een bouwmeester in ruimte en tijd, géén tuinarchitect.

Als de bouw klaar is, begint het pas, maar de architect is klaar. De bouwmeester die ook tijd overziet daarentegen is altijd bezig.

Louis le Roy in zijn ecokathedraal in Mildam (fotograaf: Peter Wouda)

Werken met de natuur, mensen incluis, is eindeloos meer schoner dan een architect ooit kan verzinnen. Architectuur is ontwerpen voor stilstant, want beweging laat zich niet modelleren.

Ik verzin er als amateurfilosoofje, en als [agilist](…

Niet af.

Iets waar ik zelf het meeste moeite mee heb is het afmaken. Het concept bedenken, meebouwen aan de uitvoering: geen probleem. Maar als het enigszins werkt en dat laatste kleine ‘beetje’ moet nog gedaan moet worden om het af te krijgen, dan wil er bij mij een knop om die mij laat afhaken. Bijna af en ik ga denken aan andere dingen die ik dan interessanter vind.

En toch. Wat is iets waard wanneer het ‘bijna’ af is? Hoeveel beter is dat als een idee zonder uitvoering? Een fiets met een ketting die niet lekker loopt is een fiets waar je niet op wilt fietsen. Maar het is wel een fiets. Een waardeloze fiets.

Natuurlijk leer je veel tijdens het proces van het maken. Maar als demonstratie van het idee is een halve uitvoering misschien wel het ergste dat een idee kan overkomen. Een mogelijk goed idee met een slechte demonstratie wordt misschien wel een slecht idee[1].

Ik moet er echt tegen vechten, en moet mijzelf ook terecht wijzen. Wat is een verhaal waard als je zinnen niet goed…