Apple schermt er maar al te graag mee, dat we met de introductie van met name de iPad in een nieuw tijdperk zijn beland, nl. het post-PC-tijdperk. Het tijdperk waarin de PC er niet meer toe doet. Die strikte scheiding tussen wat was en wat nu is, is natuurlijk een marketingpraatje1, maar is wel weer dermate aansprekend dat het door de media weer aardig wordt opgepikt.
Als we echter praten over het post PC tijdperk, is het wel handig om een definitie te hebben van de PC. Op dit moment is er niets meer illustrerend dan de Tweakers.net (een Nederlandse technologie website) headlines van Cebit 2011, een grote technologie beurs in Duitsland: “Supermicro en Tyan tonen borden voor Sandy Bridge Xeons”, “ASRock toont mini-pc met Sandy Bridge en GeForce…”, “GSkill toont ssd met SF2200-controller”, “Sapphire toont H67-moederbord met hybride graphics”. Het zijn de woorden die je binnenkort zult horen bij de Mediamarkt, Dixons, … ze betekenen niets voor de meeste mensen, netzoals voor de meesten “TwinPower Turbo V8 petrol engine” niet veel zegt. Een auto behoort te rijden. Een computer behoort te werken. En goed, zonder problemen. Die Sandy Bridge maakt echt geen mooiere presentaties mogelijk. De PC waartegen Apple zich afzet is die PC waar het gaat om features. Vandaar niet 4 USB aansluitingen op de iPad, geen SD card reader, maar wat er wel op zit werkt goed.
Vroeger ging je er misschien nog echt op vooruit, toen je met je 286’er ineens te maken kreeg met een 486’er. Van 12MHz naar wel 40MHz. Plotseling kon je filmpjes af gaan spelen, etc. (hoewel ook hier benadrukt moet worden dat veel van die grafische mogelijkheden al langer mogelijk waren op niet IBM-PC-compatibele platformen, n.b. Apples, Atari’s, Amiga’s etc.). Nu hoef je echt niet meer iedere drie jaar een nieuwe computer. Mijn 1533Mhz AMD Athlon XP uit ~2002 gaat nog steeds aan als ik deze nodig heb. Ik denk zelfs dat de mensen ook toen, in de jaren 1985-1998, al afvroegen, ‘maar de oude doet het toch gewoon?’. Met alle nieuwe mogelijkheden kwam ook nieuwe ellende: programma’s werden een bonte samenstelling van iconen, programma’s gingen ‘slimme hints’ geven, en omdat ze toch iets moesten doen met alle overgebleven processorcapaciteit gingen ze maar paperclips animeren.
Het post-PC tijdperk gaat dus eigenlijk meer om ‘terug naar de essentie’: een handig apparaat dat de mens helpt dingen gedaan te krijgen. Dat Apple het post-PC tijdperk heeft ingezet is natuurlijk een zelf-overschatting: ze hebben de tablet formfactor populair weten te maken, maar in een paralel universum hebben zich altijd spelletjescomputers bevonden, PDA’s en telefoons toen ze nog handig waren, het uiteindelijk geflopte CD-i, en meer... Computers raken steeds meer geïntegreerd in ons dagelijkse leven. Zover dat we ze niet eens meer opmerken. En dat is het goede nieuws. En de iPad, met z’n eenvoud, past mooi in die trend.
1 Helemaal grappig omdat juist de ipad nog steeds een PC (iMac’s, MacBooks e.d. ook voor het gemak gerekend tot de PC’s) nodig heeft om te activeren.
Vond je dit leuk, volg me op Mastodon, voeg die RSS, euh ATOM feed toe aan je feedreader, of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief.
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .