In de jaren tachtig verscheen er een boekje, Metaphors we live by. Het is vaak aangehaald in discussies over metaforen, en in de abstracte wereld van de computer industrie zijn deze helaas vaak nodig. Toch zijn ze ook verwarrend. In dit betoog wat ik nu probeer te houden bijvoorbeeld. Je hoort de laatste tijd wel veel over zogenaamde 'cloud' services, diensten die in de internet wolk leven... en dat de desktop computer gaat verdwijnen. Ik denk dat ook wel... maar hoe precies?
Ik geloof echt dat Apple op de juiste weg zit met de iPad. Ik geloof ook dat Google, met z'n Android / Chrome OS plannen een goed plan heeft (zie ook Mashable: Google denkt dat de desktop in 3 jaar irrelevant is).
Waar ik mij vooral druk over maak is de vraag of we niet te veel 'handige' kleine applicaties krijgen die overal verspreid data over ons opslaan, zonder dat we precies weten waar?
Een wolk bestaat uit vele kleine druppeltjes. Wanneer druppeltjes echter aangroeien komen ze op een gegeven moment naar beneden als neerslag. Weg wolk. Gaat het ook zo met informatie in de cloud?
Met cloud diensten geef je controle over je gegevens uit handen. Hoewel de kans zeer waarschijnlijk kleiner is dat de bedrijven aan wie jij je informatie geeft jouw informatie per ongeluk kwijt raken dan dat je deze zelf kwijt raakt, kunnen bedrijven wel gewoon ophouden te bestaan. En dan moet jij maar net je informatie kunnen verplaatsen naar een veilige haven.
Bij het verschuiven van diensten naar de wolk geven we in vertrouwen data weg. In vertrouwen dat we de gegevens terug krijgen wanneer we er om vragen. Net zoals bij een bank. Maar banken zijn, in tegenstelling tot cloud diensten, aan veel hogere eisen onderworpen, en staan onder streng toezicht. Nu hoeft dat geen probleem te zijn. In tegenstelling tot geld, laten gegevens zich namelijk veel gemakkelijker dupliceren :) Maar hier zullen bouwers van applicaties dus nog veel moeten doen diensten die leunen op de wolk nog veel moeten doen.
Begon ik dit verhaal niet te over een 'abstracte wereld'? Laat ik het dan nog even duidelijker maken met een concreter voorbeeld. Digitale foto's veilig opslaan in de cloud kan bij bijvoorbeeld bij Picassa, of Flickr. Op een 64GB iPad zal het straks echter niet meer passen. Dus wil je je foto's en films het liefst ergens kunnen opslaan zonder dat je druk te hoeven maken of je ze over 30 jaar nog terug kunt vinden. Maar wie garandeert mij dat over 30 jaar Picasa en Flickr nog in de lucht zijn? In een ideale cloud zou je liever niet eens willen weten van het bestaan van dit soort diensten, zolang het er maar 'is' wanneer je het nodig hebt... en dat er niemand anders mee vandoor zal gaan.
Maar kleine simpele apps, die echte zekerheid bieden over veilige opslag, nu en later, die zijn nog schaars. Cloud diensten geloof ik wel in, maar ik vertrouw ze toch nog niet helemaal... maar laten we hopen dat er gewoon simpele applicaties komen die onze informatie verantwoord wegzetten.
Ja, zelfs die kleine Twitter berichtjes... het zou best leuk zijn, om die later misschien eens te lezen (net zoals het leuk is om terug te bladeren in een agenda van 10 jaar terug). Maar vinden wij die Twitter berichtjes dan nog ergens op de virtuele zolder? Of liggen ze straks in de fysieke grote oceaan, in de buurt waar onze oude computers worden gedumpt die over 10 jaar niets meer waard blijken te zijn?
Update, 9 maanden later: op 17 december 2010 lees ik dat de social bookmarking service 'delicious' haar deuren sluit. De eerste clouddienst waar ik echt op steunde laat zich door Yahoo! de stekker eruit trekken... "YAHOO!!"
Vond je dit leuk, volg me op Mastodon, voeg die RSS, euh ATOM feed toe aan je feedreader, of schrijf je hieronder in op mijn nieuwsbrief.
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .