Nieuwspraak Doe mij maar een zure appel

Doe mij maar een zure appel. Gisteren in de krant (NRC, Media, p. 36-37):

“Spontaan? Ben je gek. Ik gooi er een filter overheen. Niks is toeval.” Er zijn regels: geen politiek, geen religie en geen “hete hangijzers”, zoals borstvoeding. “Ik vermijd de dingen waar mensen zich over kunnen opwinden.” Vervolgens sneuvelt alle “negativiteit”, de “kwaadsprekerij” en “groot leed”. Wat overblijft? Iets waar mensen blij van worden.

Ik ben natuurlijk niet de doelgroep van het vrouwenblog van Octavie Wolters. En ook ik vertel niet alles. En ook ik deel ons keuterboertjesgedrag zo af en toe. Maar aaaargh, wat kan ik mij opwinden - en dat zou ik natuurlijk niet moeten doen - over zulke uitspraken.

Er ontstaat een gebrek aan negativiteit in de wereld. Kinderen in derde wereld landen zijn best gelukkig, ze moeten alleen nog maar een beetje onderwijs hebben. Bij een busongeluk laten we niet na te benoemen hoe het massa’s “iedereen op zijn eigen manier” weer bijeenbrengt en hoe betrokken iedereen is (dus?). En het nieuwsitem over de extreme droogte in Extremadura is vooral nieuwswaardig omdat het Spaanse nieuws het feit dat er Nederlanders waren weer nieuwswaardig vond (was natuurlijk ook wel een beetje grappig).

Door niet langer over hel en verdoemenis te spreken, het vagevuur als een bron van warmte te zien en verder gewoon lekker door blijven vliegen naar verre vakanties, geluk halen uit shoppen en producten die een einddatum hebben, vergeten we wellicht de kunst om uitdrukking te geven aan misstanden: problemen, problemen? Er zijn slechts uitdagingen.