Veel programmeurs zijn naast lichtelijk autistisch ook lichtelijk anarchistisch. Informatie moet vrij zijn, code het liefst openbaar, er moet gehackt kunnen worden en alsjeblieft geen centrale autoriteit. Maar hoe om te gaan met dat anarchistische resultaat, het internet?
Deels komt de anarchistische grondhouding van programmeurs voort uit de academische wereld waaruit de IT voortkomt en waarin beeldbepalende technologieën als het internet groot zijn geworden (nadat het door de Amerikaanse defensie was opgezet). Voor de vooruitgang is dit zeer goed geweest, juist dankzij het nagenoeg niet aanwezig zijn van belemmeringen en de continue uitwisseling van ideeën kon het internet onbegrensd groeien tot wat het nu is.
Wat gecreëerd is in een anarchistisch milieu gedraagt zich echter ook anarchistisch en zo zitten we nu met een internet dat op zich wel redelijk veilig kán zijn, maar wel alleen wanneer je om kunt gaan …
Veel techneuten wensen het niet te accepteren. In technische zin is het ook geen database. Maar zo wordt het door gebruikers wel gebruikt. Excel is voor hen een goede structuur om data in op te slaan. En Excel formules zijn hun SQL.
Of IT-professionals blij moeten zijn met het Excel gebruik doet er eigenlijk niet toe. Het voldoet voor velen aan hun wensen. Ja meneer of mevrouw Puritein: het is geen open formaat, ja het ontwerp van het bestandsformaat kent vele (vanuit de lange historie ontstane) 'ranzigheden' die het inlezen ervan lastig maakt. Maar het werkt wel.
Wanneer je gaat communiceren met gebruikers dan val je van de ene verbazing in de andere: je kunt er zelfs huizen mee inrichten (grid maken van vierkante blokjes), zo'n bestand delen op een server en er samen in werken (voordeel van een bureaucratische omgeving is dat niemand verantwoordelijkheid heeft voor een eventuele fout). En velen op de 'normale' werkvloere…
Even geen inhoudelijk geneuzel over het grote web, goede mens-machine interactie, ERP systemen of wat dan ook. Even een mededeling: sinds 1 juni ben ik niet langer meer werkzaam als werknemer bij The Bean Machine, maar werk ik als zelfstandige/zzp'er/freelancer(!)Hoewel ik het bij The Bean Machine bijna drie jaar lang ontzettend naar mijn zin heb gehad deed zich onlangs een niet voorziene kans voor waarvan ik heb besloten dat ik die moest pakken. Hoezeer ik mij ook verbonden voelde met het bedrijf waarvoor ik werkte, soms is verandering goed.Natuurlijk was ik al wat langer bezig met verzelfstandigen, maar overnight succes was er voor mij niet bij. (en als je het gelinkte artikel kent, dan duurt dat ook nog wel even ;) )Waarschijnlijk komen er nog wel samenwerkingen met The Bean Machine terug, maar vooralsnog ben ik dus vooral bezig met die klus waardoor ik het dus aandurfde om mijn arbeidscontract te beëindigen. In opdracht van de ING zal ik Postkantoren (voornamelijk technisch) on…
Je kunt een persoon natuurlijk beschrijven aan de hand van de dingen die hij of zij gedaan heeft. Dat deze heeft gestudeerd aan de universiteit (voor mij de TU/e), welke studierichting (mens-machine interactie), welke hogeschool daar misschien aan vooraf is gegaan (zowel Saxion Hogeschool in Enschede als de HKU in Hilversum), en wat de werkervaring is (o.a. Philips Research, The Bean Machine, ING, PostNL, KNMI en diverse kleinere organisaties), maar ik denk dat het interessanter is om te vertellen over de beweegredenen. En waarvoor je staat.Techniek kan veel moois bieden, maar kan het leven ook minder leuk maken. Saaier. Frustrerender. Minder tastbaar. Techniek is nooit  bedacht om saaier en frustrerender werk te bewerkstelligen, maar dat is helaas wel het gevolg van minder doordachte implementaties. Het kan zoveel beter.Ik ben primair geinteresseerd in het realiseren van gebruiksvriendelijke oplossingen. Daarom heb ik mij verdiept in hoe mensen met computers omgaan en hoe mens…
Kort voorwoord: sommige ideeën moet op gebroed worden. Deze post lag er ook al een tijdje. Maar het is tijd voor publicatie. Misschien dat meer mensen er op door kunnen broeden. Het is geen 'af' product, geen implementatie handleiding, geen nieuwsfeitje of eigenaardigheidje, maar een idee, dat op z'n best inspireerd…
Alweer een tijdje geleden, maar helaas ben ik vergeten waar (verdorie, waar is mijn 'Google History' voor offline gebruik?), las ik een artikel over een ontwerper, of architect, die Nederland al geruime tijd had verlaten en momenteel werkzaam was in Japan. Een opvallend cultuurverschijnsel werd door hem opgemerkt: nemawashi.
Nemawashi verteld ons dat -ik hoop dat ik hier niet te kort door de bocht ben- in plaats van de directeur direct te overtuigen van je idee, dat je eerst de mensen onder de leidinggevende (je collega's) dient te overtuigen van de kwaliteiten van je plan. Wanneer je het idee daarna voorlegt aan de leidinggevende is de organisatie onder …
Hoewel het nog te vroeg is om iets zinnigs te zeggen over de door ons onlangs ingeslagen weg om interaction design en scrummen te combineren, blijven we natuurlijk lezen over de mogelijk betere methodes. Zodoende kwam ik een hoofdstuk in Mike Cohn's boek 'User Stories Applied' (2004, ISBN: 0321205685, hoofdstuk 16) tegen. In plaats van interaction design mee te nemen in de sprint (onze eerste opzet), of een sprint voor te laten lopen (waar we dus onlangs aan zijn begonnen) stelt hij iets anders voor: doe het interaction design voor dat je met het daadwerkelijke scrummen (lees: programmeren) begint, een idee eigenlijk afkomstig van Constantine and Lockwood (2002). Gesuggereerd wordt, alvorens aan het sprinten te beginnen, de volgende stappen te doorlopen:
Modelleer de gebruikersrollen (zoals gebruikelijk) Selecteer de belangrijkste user stories (interaction design specifiek(?)) Prioriteer deze met hoge, midden, en lage prioriteit (interaction design specifiek(?)) Ver…
Dit artikel van murblog van Maarten Brouwers (murb) is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding 3.0 Nederland licentie .